“When individuals are united in a large common purpose, it can bring out the best in us.” Volgens de Britse krant “The Independent” is dat een van de belangrijkste lessen die uit de Olympische spelen in Londen kan gehaald worden (5 augustus 2012). Een jaar geleden stond Londen nog in rep en roer: rellen teisterden de binnenstad. Heel wat jonge mensen waren daarbij betrokken. Een jaar later zijn de Britse kranten euforisch nadat de Britten op één avond goud behaalden op de 10.000 meter, het verspringen en de zevenkamp voor vrouwen. Bovendien verloopt de organisatie van de Spelen zeer goed: dat is onder meer te danken aan de inzet van duizenden jonge vrijwilligers (van alle rassen en standen). Kan onderwijs ook goud halen? Kan het het beste bij jonge mensen (van alle rassen en klassen) naar boven halen door hen vaker aan een gezamenlijk doel te laten werken? Kan onderwijs jongeren vaker het gevoel geven dat wat ze op school doen en leren, een zinvol gezamenlijk doel dient? Kan onderwijs jongeren afleveren die geleerd en gevoeld hebben dat als mensen samen aan ‘a large common purpose’ werken, ze er beter van worden? Kan onderwijs jonge mensen op die manier bezielen? En moeten daarvoor dan niet wat vaker de schotten tussen klassen, vakken en studierichtingen weggehaald worden, en de muren tussen school en buitenwereld gesloopt?