Hieronder een poëtische doordenker van Michael Rosen, Brits auteur en professor jeugdliteratuur. Hij vraagt zich af wat we eigenlijk evalueren als we leerlingen tijdens examens of toetsen vragen stellen waarop maar 1 juist antwoord bestaat. Evalueren we dan de kennis van de leerling over het onderwerp of alleen maar de vaardigheid van de leerling om vraagjes-te-beantwoorden-waarop-maar-1-juist-antwoord bestaat?

You get education in schools.

To find out how much education you get,

the government gives you tests.

 The tests test whether you know what you’re

supposed to know.

 The way to know things you’re supposed to know

is to do pretend tests.

 Here’s an example:

The apples are growing on the tree.

What is growing on the tree?

If you say, ‘leaves’, you are wrong.

It’s no use you thinking that when apples are on a tree

there are usually leaves on the tree too.

There is only one answer. And that is ‘apples’.

All other answers are wrong.

If you are the kind of person that thinks ‘leaves’ is a

good answer, doing lots and lots and lots of practice tests

will get you to stop thinking that ‘leaves’ is a good answer.

Doing many, many practice tests will also make it

very likely that there won’t be time for you to go out

and have a look at an apple tree to see what else

grows on apple trees. Like ants. Or mistletoe.

Education is getting much better these days

because there is much more testing.

Remember, it’s ‘apples’ not ‘leaves’.

Rosen vreest dat het volgehouden “dieet van examens en testen” veel leerlingen op den duur tegenhoudt om de wereld rijk, volwaardig en persoonlijk te interpreteren. In zijn nieuwe boek (over onderwijs) stelt hij onomwonden en opgewonden: “We live in a world surrounded by all the stuff that education is supposed to be about: machines, bodies, languages, cities, votes, mountains, energy, movement, plays, food, liquids, collisions, protests, stones, windows”. Onderwijs moet volgens Rosen draaien rond de kritische, diepgaande, rijke exploratie en interpretatie van de wereld, eerder dan om de kunst van het testen oplossen. Hoe kunnen leerlingen zich ontwikkelen tot onafhankelijke denkers die vertrouwen op hun eigen oordeel als ze voortdurend afhankelijk blijven van het oordeel van anderen? Hoe kunnen ze zin voor nuance ontwikkelen als de toetsen en examens die over hun lot beslissen geen nuance toelaten?

De uitgebreidere versie van dit blogbericht van Michael Rosen, getiteld “Guide to Education” vind je via onderstaande link:

http://michaelrosenblog.blogspot.be/2015/04/guide-to-education.html